Ένα πολύτιμο άγριο φαγώσιμο χόρτο παρουσιάζουμε στη
λάσπη: το περίφημο Ταραξάκο.
Πολύ
γνωστό πολυετές ποώδες φυτό χωρίς στέλεχος, δηλ. όλα τα φύλλα του βγαίνουν
παράρριζα (κατ’ ευθείαν από τη ρίζα του).
Γι’
αυτό και όταν το συλλέγουμε, το μαχαίρι μπαίνει λίγο πιο βαθιά στο έδαφος(tip,
από τα sos της νέας ακαδημαϊκής χρονιάς της λάσπης), αλλιώς θα μας μείνουν όλα
τα φύλλα στο χέρι, εν αντιθέσει με την πρακτική που κάνουμε στα άλλα είδη
ραδικιού , όπου για προστασία της χλωρίδας τα κόβουμε ψηλά στη ρίζα, ώστε μετά
να πετάξει ξανά.
Είναι
χειμερινό φυτό, αρχίζουμε να το βλέπουμε από το φθινόπωρο μέχρι την άνοιξη.
Πολλαπλασιάζεται
και αγενώς (από τα ριζώματα του) αλλά και εγγενώς με σπόρους που
ωριμάζουν
ταχύτατα και μεταφέρονται με τον άνεμο σε μεγάλες αποστάσεις. Ανθίζει την
άνοιξη, αλλά δεν αποκλείεται να δούμε άνθη και νωρίτερα ή και το φθινόπωρο
(όπως καλή ώρα βρήκα εγώ, πριν λίγες μέρες) . Τα κίτρινα άνθη του ανοίγουν το
πρωί και κλείνουν το βράδυ. Μπορεί να παράξει άνθη χωρίς γονιμοποίηση.
Υπάρχει
σε όλη την Ευρώπη, βόρεια Αμερική και την βόρεια Ασία, γενικά στο βόρειο
ημισφαίριο, αν και πλέον έχει αποικήσει παντού σχεδόν στον κόσμο.
Έχει
παρά πολλές ποικιλίες που δυσκολεύουν την ταξινόμηση τους αλλά όλες έχουν τις
ίδιες ιδιότητες (στην Ελλάδα έχουμε περίπου 7).
Έχει
πολύ χαρακτηριστικά οδοντωτά φύλλα (εξ’ ου και το όνομα του στην Αγγλία: «δόντι
του λέοντα») ή με λοβούς, και στο κέντρο αναπτύσσει, περισσότερα από ένα,
ανθικά στελέχη τα οποία σχηματίζουν ένα κεφάλιο με ζωηρό κίτρινο χρώμα.
Θα
το βρούμε παντού, σε λιβάδια, ακαλλιέργητες εκτάσεις, σε βραχώδεις περιοχές,
δίπλα στους δρόμους και ως ενοχλητικό «ζιζάνιο» σε χλοοτάπητες..
Το
ύψος του δεν ξεπερνά τα 25 εκατοστά.
Συλλέγεται
στο νεαρό στάδιο και είναι εξαιρετικής ποιότητας λαχανευόμενο φυτό και με πολύ
αξιόλογες φαρμακευτικές ιδιότητες, γνωστές από την αρχαιότητα.
Εκτός
από βραστό (μπορούμε να βάλουμε και τις ρίζες , αφού αφαιρέσουμε το εξωτερικό
τους), τρώγετε και ωμό σε σαλάτα. Ακόμα και τα πέταλα των λουλουδιών του
τρώγονται.